11 Δεκ AΓΓΕΛΑ ΤΑΜΒΑΚΗ – Επιμελήτρια Τμήματος Δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου
«…Χάρη στην απίθανη δύναμη του ενστίκτου και της φαντασίας η καλλιτέχνις έχει προχωρήσει με εντυπωσιακά άλματα. Αμέτρητα λουλούδια, με τα πιο εκθαμβωτικά χρώματα, ένα πανέμορφος κήπος, μια ονειρεμένη πολιτεία. Και εκείνη, αληθινή Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων μου αποκάλυπτε με το δικό της μοναδικό τρόπο την κάθε πτυχή του μαγευτικού της κόσμου…Η ειλικρίνεια και η αθωότητα της ματιάς, η αμεσότητα και ο αυθορμητισμός της γραφής, συνυπάρχουν αρμονικά με μια καλλιτεχνική ωριμότητα καθόλου τυχαία, που προϋποθέτει ίσως κάποια μορφή προεργασίας. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου την πολύ εύστοχη παρατήρηση του φίλου Χάρη Καμπουρίδη πως η Αλίς είναι γεννημένη ζωγράφος. Η ψυχογραφική διάσταση απομακρύνει τα εσωτερικά με τις νεκρές φύσεις από το πλαίσιο της απλής απεικόνισης. Μια αντιπαράθεση με τα μοναδικά λουλούδια του Θάνου Τσίγκου (1914-1965) θα ήταν ίσως άκαιρη και κάπως παρατραβηγμένη. Εντούτοις η ένταση, και σε μερικές περιπτώσεις η πυκνότητα και οι εκρήξεις του χρώματος, τα ανακαλούν αναπόφευκτα στη μνήμη, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών.
Αν όμως αναζητήσουμε κάποιες προφανέστερες αναφορές, θα αναγνωρίσουμε, νομίζω, τους απόηχους της τέχνης του Μatisse και των fauves, που φιλτράρονται και ερμηνεύονται μέσα από μια εντελώς προσωπική οπτική.
Οι γοητευτικές γυναικείες μορφες διακρίνονται για την ευγένεια, την κομψότητα και την κάποια μελαγχολία, ενώ καμιά φορά συνδυάζονται με λουλούδια μέσα στα γνωστά και από τα παλαιότερα έργα της εσωτερικά. Αναμνήσεις από τη Marie Laurencin, τον Marc Chagall ή τον Amedeo Modigliani φαίνονται κάπως μακρινές, αλλά αναγνωρίσιμες, στις επίσης πολύ προσωπικές αυτές συνθέσεις… Οι γυμνές και πολύ στιλιζαρισμένες φιγούρες με τον ιδιότυπο ερωτισμό, τους θυμίζουν κάποτε αφρικανικά γλυπτά από το χώρο της λεγόμενης «προωτόγονης» τέχνης. Ο καινούργιος αυτός κύκλος σηματοδοτεί μάλλον την αφετηρία ριζικά διαφορετικών μελλοντικών εξελίξεων. Ανυπομονούμε να δούμε τη συνέχεια».
